Schinkelkade (Zuid)
door Marie Anne Remmelink
Dit jaar bracht de ramadan de nodige spanningen met zich mee.
Daar waar ik me altijd verheugde op sereniteit, was ik nu gespannen
Voor het eerst solo de ramadan in, zelf koken, zelf opstaan, zelf het vasten verbreken zonder anderen om mij heen.
De spanning van het werken in een ziekenhuis waar de eerste corona-opvangen gedaan worden ging over naar spanning over het onbekende van een eenzame ramadan
Als verpleegkundige weet ik dat stress nadelig is voor de weerstand, die bij mij al laag genoeg is
Probeerde het positieve alsnog in te zien
Opnieuw laden en stellen van doelen gaan nog door
Bellen met mijn ouders en familie kan altijd nog
Wellicht brengt deze periode mij nog dichterbij mezelf
Dat deed het
Emoties onder controle, spanningen ontspannen middels afleidingen
Daar waar het schrijven in het begin niet lukte, ben ik nu herstart met het bijhouden van een dagboek
Raak geïnspireerd door het alledaagse, zoom in op hetgeen we vergaten
Meditaties, gebeden, koken, zelfstandigheid, schrijven, nieuwe platforms ontdekken, open mics
Doorgaan met trainen, nieuwe trainingen aangaan, onwijs veel nachtdiensten, stemtraining, tekenen
Ik houd mezelf bezig, leef in dankbaarheid en ben tevreden
Voor het eerst bij mijn moeder geweest, een paar dagen geleden
Mijn pasgeboren neefje toch durven vasthouden, na zes weken
Durf steeds een beetje meer, ken m’n lichaam vele malen beter
Een met mezelf, iets verder van m’n medemens
Weg van de ruis, blik naar binnen
Nu een echte volwassene, zei ik laatst nog tegen een vriendin
Deze ramadan voor het eerst niet gebivakkeerd bij mijn moeder
Mezelf leren ontplooien, allang al, maar nu echt!
Nu een met de honger van een ander, niet enkel voor eten, ook voor aanraking, voor liefde, voor contact
Een met de honger voor connectie
Tevens het voeden van de ziel
Ik sta stil
Nee, nu echt stil
Daar waar ik streed om op te treden, op zoek naar meer, meer, meer
Kom ik er nu achter dat ik veel heb gedaan, vrij veel
Al zijn er nu nog tien dagen te gaan,
kan ik met trots en tevredenheid terugblikken
De ramadan in quarantaine heeft me de waarde van zelfreflectie doen herleren.
~ Lady General ~
Mijn neef Ilias Zian benaderde mij met de vraag of ik iets wilde inzenden voor het Amsterdam Museum. Nu mijn optredens letterlijk stilstaan, sta ik natuurlijk te springen om ergens weer in te mogen participeren. Hierom heb ik mijn tekst met de focus op ramadan in quarantaine geschreven. Begrijp mij niet verkeerd, ik schrijf nog elke dag, toch voelt dit anders dan schrijven in opdracht en al helemaal anders dan optreden.
Dit jaar bracht de ramadan de nodige spanningen met zich mee
Daar waar ik me altijd verheugde op sereniteit, was ik nu gespannen
Voor het eerst solo de ramadan in: zelf koken, zelf opstaan, zelf het vasten verbreken zonder anderen om mij heen
De spanning van het werken in een ziekenhuis, waar de eerste corona-opvangen gedaan worden, ging over naar spanning over het onbekende van een eenzame ramadan
Als verpleegkundige weet ik dat stress nadelig is voor de weerstand, die bij mij al laag genoeg is
Probeerde het positieve alsnog in te zien
Opnieuw laden en stellen van doelen gaan nog door
Bellen met mijn ouders en familie kan altijd nog
Wellicht brengt deze periode mij nog dichterbij mezelf
Dat deed het
Emoties onder controle, spanningen ontspannen middels afleidingen
Daar waar het schrijven in het begin niet lukte, ben ik nu herstart met het bijhouden van een dagboek
Raak geïnspireerd door het alledaagse, zoom in op hetgeen we vergaten.
Meditaties, gebeden, koken, zelfstandigheid, schrijven, nieuwe platforms ontdekken, open mics
Doorgaan met trainen, nieuwe trainingen aangaan, onwijs veel nachtdiensten, stemtraining, tekenen
Ik houd mezelf bezig, leef in dankbaarheid en ben tevreden
Voor het eerst bij mijn moeder geweest, een paar dagen geleden
Mijn pasgeboren neefje toch durven vasthouden, na zes weken
Durf steeds een beetje meer, ken m’n lichaam vele malen beter
Een met mezelf, iets verder van m’n medemens
Weg van de ruis, blik naar binnen
Nu een echte volwassene, zei ik laatst nog tegen een vriendin
Deze ramadan voor het eerst niet gebivakkeerd bij mijn moeder
Mezelf leren ontplooien, allang al, maar nu echt!
Nu een met de honger van een ander, niet enkel voor eten, ook voor aanraking, voor liefde, voor contact
Een met de honger voor connectie
Tevens het voeden van de ziel
Ik sta stil
Nee, nu echt stil
Daar waar ik streed om op te treden, op zoek naar meer, meer, meer
Kom ik er nu achter dat ik veel heb gedaan, vrij veel
Al zijn er nu nog tien dagen te gaan,
kan ik met trots en tevredenheid terugblikken
De ramadan in quarantaine heeft me de waarde van zelfreflectie doen her-leren.
door Mariëm Zian, a.k.a Lady General