Corona in de Stad

Paniek in de familie: onze moeder van 99 is ook ziek, besmet met het coronavirus en moet op haar kamer blijven, aldus de regels in het tehuis. Ze is niet de enige daar en het gebeurt dat in het nieuws komt dat er 30 ouderen inmiddels al zijn overleden. Met filmbeelden en al. Weliswaar op de andere locatie maar precies daarheen wordt moeder samen met de overige met corona besmette bewoners vervoerd om afgezonderd hun ziekte te “beleven” en te overleven als, al is dat laatste een klus, zonder je bekende omgeving, bekende verzorgers of familie. Ze wordt niet gedoucht, haar haren niet gekamd,en ze raakt haar ondergebit kwijt.

Het wonder geschiedt echter. Moeder overleeft het, en komt geheel in de war terug in haar eigen omgeving waar ze snel herstelt. Al bijna 3 maanden kan ik of de rest van de familie niet bij moeder in de buurt komen. We proberen te beeldbellen maar dat is niets voor moeder.
Gewoon bellen lukt wel maar ze zegt dat ze me mist. Verzorgers onherkenbaar in hun beschermende kleding zetten haar voor het raam als ik naar haar ga zwaaien vanaf begane grond naar de 3e verdieping. Vrijwilligers van het Rode Kruis helpen bij het faciliteren van de bewoners via de lift naar de met plexiglas beschermde bezoekersruimte beneden op de begane grond. Kennelijk zijn die meer geschikt voor dit werk dan de naaste mantelzorgers. Het is treurig om te zien hoe het aantal bewoners in de tehuizen rigoureus danig wordt uitgedund.

Inmiddels heeft ze haar gebit nog niet terug, waar dat is vermist geraakt blijft een raadsel, en heeft ze moeite met kauwen. Eten en drinken, is een van de dingen die ze heerlijk vindt en haar zeker helpen te overleven. De missende tanden aan de onderkant van haar mond zijn een belangrijke schakel in de overleving van onze moeder. De tandarts komt niet, beleid, hé! Ik sta met mijn handen op mijn rug getuige te zijn van een zorgbeleid dat hopeloos achterblijft bij de laatste ontwikkelingen en het laatste nieuws op coronagebied.

Er wordt niet geluisterd naar door de mantelzorgers aangevoerde argumenten, er wordt niets gelezen maar er wordt elk uur van de dag vergaderd, waardoor belangrijke mensen niet beschikbaar zijn waar nodig: op de werkvloer ter ondersteuning van de verzorgenden.

door Maria H. van der Kogel