Corona in de Stad

Op de foto mijn moeder van 91. Ze woonde zelfstandig in haar flatje. De laatste 9 jaar alleen. Daarvoor 55 jaar met mijn vader, een Amsterdammer die haar op handen droeg. 91 jaar en 10 maanden woonde ze in Heemstede. De laatste 2 weken in een revalidatie centrum. Maar revalideren was er niet bij. 16 maart bezocht ik haar voor het eerst in het revalidatie centrum. De kamer was licht, buiten scheen de zon. Ze was opgeruimd. We hadden een gespannen verhouding de laatste jaren maar dit wenste ik haar niet toe. Ik had grootste plannen om het haar naar de zin te maken. Zou kapper, audicien, opticien etc. laten komen. Had het allemaal al opgezocht. En was al voorzichtig aan het bedenken hoe we daar haar 92e verjaardag zouden vieren. Helaas hadden we die dag geen tijd om buiten in het zonnetje te wandelen. De volgende dag dinsdag 17 maart was ik er weer. Met koekjes, drop, chocolaatjes, foto’s , boek over Oud Heemstede. Ook had ik speelkaarten meegenomen. ze hield van klaverjassen en als ze alleen was placht ze nogal eens te patiencen. Ze begon meteen. Ondertussen had ik de TV aangekregen om haar te laten zien wat er in de wereld gebeurde in verband met de corona. Ze had dat nog nooit meegemaakt. Ze snapte het ook niet. Samen dronken we om half 11 al een 0% glaasje rosé. Het was gezellig. Ik dacht nog… zo kunnen we het toch leuk samen hebben. Beetje kaarten, wandelen etcetera. Van de wereld buiten en de corona snapte ze niets. Ik knuffelde haar en vertrok met de belofte om zo snel mogelijk weer volgende week gezellig langs te komen. Ze vond wel jammer dat bezoek , wat ze zo gezellig vond, minder kwam…….omdat het in verband met corona niet meer mocht. Wat we niet wisten was dat het de laatste keer was dat ik haar real life zag.

Al snel werd de bezoekregeling alleen ’s middags. Vervolgens een persoon per dag. Voordat ik kans zag om haar weer te bezoeken was er de lockdown. Vreselijk. Ik kon haar met moeite nog bellen en hoorde via mijn schoondochter hoe de verwarring toesloeg. Telefoongesprekken gingen moeizaam. Dan maar veel kaarten sturen al dan niet met een kleine verrassing. Het is toch een drama dat iemand op die leeftijd in een vreemde omgeving verstoken is van naaste familie om zich heen. Dat ze haar kinderen en kleinkinderen niet meer mocht zien in een compleet onbekende omgeving zonder haar eigen bedoeninkje om haar heen. Ik heb nog een keer kunnen zwaaien naar haar met mijn dochter op donderdag. Ze zag er slecht uit. Vrijdag met moeite via Messenger haar nog gezien…naar mij keek ze niet. Ik heb haar niet meer kunnen knuffelen. Gestorven niet door de corona. De maatregelen rond de corona hebben haar levenslicht uitgeblazen. Zij die zo van mensen en gezelligheid hield. Dat wens je je ergste vijand niet toe.

Lieve Mams.
We leefden op gespannen voet
maar bedoelden het allebei goed.
Het viel niet mee zonder Oop, je man
en zonder mijn lieve Jan,
Ruim 36 jaar je schoonzoon die te vroeg het leven verliet
en ons beiden achter liet met veel verdriet.
Maar een nieuwe kans werd ons geboden
Helaas door overheid en Corona verboden.
Ik had het zo graag anders voor je gewild.
Maar een gedachte stemt me mild,
ons laatste samen zijn
was gelukkig weer warm en fijn.
Bedankt dat je 62 jaar mijn Moeder was.
Rust zacht…Kusjes van As

door Astrid Zethof