Corona in de Stad

Wedstrijdspanning

Het is zondagavond 31 mei. Binnenshuis is het niet langer uit te houden. De hele dag al gieren de zenuwen door onze lichamen, want morgen is de grote dag waar we zo lang naartoe hadden geleefd. Zou het goed gaan? Zou het zijn zoals ze zeggen? En als het mis gaat, wat doen we dan? Het aanbod aan afleidingsmanoeuvres raakt na de afgelopen eentonige weken behoorlijk uitgeput. Wat kunnen we nog doen om even niet aan morgen te denken? Alle spelletjes zijn uitgespeeld, de boekenkast is uitgelezen en de herhalingen op televisie genoeg uitgemolken. Netflix kan het kijkgedrag niet meer bijhouden, het web is uitverkocht en we zijn uitgezoomd. Het huis lijkt in steriele staat en zelfs voorzien van een fris likje verf, met een tuin die niet meer weet wat onkruid is. De stappenteller is vastgelopen na al die kilometers wandelen en de twintig kratten pils en honderd lege flessen wijn staan netjes te wachten tot ze weggedragen worden. Straks hebben we dat allemaal niet meer nodig, want dan kan de ingehouden adem zich eindelijk weer in een schreeuw van ontlading naar buiten storten. Of zou dat tegenvallen?

Iedere morgen hebben we lekker kunnen uitslapen, dus kerngezond en uitgerust kijken we vol zelfvertrouwen vooruit. Hebben we genoeg gedaan? Niets aan het lot overgelaten? Is er ruimte? Helaas kun je op de gezonde spanning die vandaag heerst niet trainen. Wat kunnen we in godsnaam nog doen? Het is pas tien uur. We besluiten uit pure verveling dan maar naar bed te gaan en werken de routine voor het slapen gaan voor de allerlaatste keer af. Scrollen door Nu.nl, Facebook en Twitter. Het dringt niet echt door. Dan het licht uit en samen even doen waar we de laatste tijd ook geen enkel gebrek aan hadden gehad. Voldaan en toch nog een beetje moe sluit ik met een glimlach mijn ogen. Het is mooi geweest, we hebben ons best gedaan. Laat maar komen.

’s Morgens word ik wakker met een droge mond en een tong van leer. Het is de kater van het tijdperk dat vandaag officieel ten einde zal komen. Pas na het douchen en het ontbijt durf ik op de klok te kijken. Elf uur, het aftellen kan beginnen. Mijn handen trillen licht en die hardnekkige dorst wil maar niet gelest worden door sinaasappelsap of water. Nu het grote moment binnen handbereik ligt rest ons niets anders dan die laatste lange minuten uit te zitten en de zenuwen in bedwang proberen te houden. Half twaalf verliest mijn geduld de strijd en trek ik mijn schoenen aan. Met de hand op de deurklink haal ik even diep adem en stap dan de deur uit. We hebben het weer in ieder geval mee, al is het een tikje benauwd. Op straat is het stil en het park is nagenoeg verlaten, terwijl dat de afgelopen dagen de ideale plek was om buiten te zijn zonder de regels te overtreden.

Naarmate ik dichter bij de binnenstad kom begint er zich een stoet te vormen. Het is immers Tweede Pinksterdag dus we zijn vrij om de dag te plukken. Bovendien sleept iedereen zijn dik geworden portemonnee mee want die gigantische bult opgespaard geld gaat vandaag in hoog tempo in de handen van uitgehongerde, door schulden geteisterde bazen rollen. Veel vrolijke gezichten om me heen en het zonnetje begint op volle sterkte te komen. De omstandigheden vallen als puzzelstukjes in elkaar. Door de catacomben van de grote winkelstraten schuifelen de mensen langs gesloten winkels richting het speelveld waar de pleintjes en zijstraatjes vorm aan geven.

Vijf voor twaalf.  Muziek begint op sommige plekken door opgehangen speakers over het plein te schallen en ik installeer me als toeschouwer op de trappen van een kantoorpand. Uit de straten komen de mensen binnenstromen. De dames en heren van de bediening en keuken verschijnen buiten en stellen zich met een gastvrije glimlach op anderhalve meter van elkaar onder de vele kleurrijke luifels op. Ze lijken er zin in te hebben, maar er is ook spanning van de gezichten af te lezen. De gastheren en –vrouwen staan voor de terrassen de wachtende mensen te manen nog heel eventjes geduld te hebben. Het is een redelijk groot plein, het ziet ernaar uit dat de aanwezige menigte zich niet druk hoeft te maken over het bemachtigen van een plek. Dat valt mee. Natuurlijk is het druk, maar de relatieve rust buiten de binnenstad was al een signaal dat niet iedereen het aandurft.

Er wordt hier in tegenstelling tot andere steden niet afgeteld, hoewel bij het luiden van de kerkklokken sommige mensen beginnen te klappen en er is zelfs wat gejuich te horen. Dit is het dan. De oefening is begonnen. Her en der is het wel wat dringen en voor de meeste terrassen is de anderhalve meter-regel tijdelijk overboord gegooid. Vanaf mijn tribune voelt het geheel als een anticlimax. Misschien is het op het plein met de feestcafés waar de jongeren te vinden zijn anders, maar hier verlopen de eerste minuten ondanks wat riskante samenscholingen zonder veel grote problemen. Het valt dus allemaal wel mee. Dan realiseer ik me dat de analyse natuurlijk pas later komt. Het beoordelingsmoment zal even op zich laten wachten totdat de statistieken zijn verzameld en verwerkt. De uitslag is pas na dat fluitsignaal duidelijk.

Het was geen grote show geworden. Geen vechtpartijen, geen politie in grote getalen en nauwelijks boa’s die zonder wapen de strijd in gegooid werden. Waar maakten we ons druk over? Het is inmiddels half twee en het park is nu bezaaid met mensen die een terras nog niet vertrouwen en zich hier vermaken met badminton, voetbal en frisbees. Thuis pak ik een goedkoop biertje uit de koelkast en zet ik de radio aan om te horen of het overal goed was gegaan. “Een van de mooiste dagen uit mijn leven”, komt er uit Alkmaar. Het voelt in Rotterdam “alsof we wereldkampioen zijn geworden”. En terwijl Europa weer aan de opbouw is begonnen hoor ik op de radio dat Amerika op deze historische dag wordt afgebroken. Ik kan me niet aan de ironische indruk onttrekken dat ze aan de overkant ook klaar zijn voor het afsluiten van een tijdperk. De wedstrijd zit al lang in de verlenging en de underdog vecht voor de eindzege over een sterkere tegenstander. Heeft niemand in de gaten dat een gelijkspel misschien wel de terechte uitslag moet worden? Net als hier liggen de consequenties in de toekomst en zullen we alweer moeten wachten.

door Thomas Poldermans