Corona in de Stad

e drie teksten die ik heb geschreven, hoorden eigenlijk bij een fotoserie die ik als inwoner van Amsterdam ’s avonds maakte van de verlaten stad. In de teksten beschrijf ik de mooie kanten van de lockdown zoals de eenden die ik tegenkwam tijdens een wandeling over de wallen. De coronacrisis raakt vooral ouderen, onder wie mijn Amsterdamse grootouders van 90 en 95, die noodgedwongen thuis moeten blijven, dus wilde ik met deze verhalen juist ook proberen een beetje hoop te geven.

De zwanen op de Wallen die eenden werden

De eenden die nu op de verlaten wallen dwalen waren vroeger zwanen, of beter gezegd: deze plek in de Amsterdamse rosse buurt werd ooit bezet door een groep van acht zwanen. Ze letten helemaal niet op de duizenden mensen in de buurt die op zoek waren naar vermaak en seks en zwommen vrolijk in de gracht van de Oudezijds Achterburgwal.

Ik ben niet gelovig, maar ik grapte altijd dat een god de zwanen daar had geplaatst om schoonheid toe te voegen aan een toeristisch gebied en mensen af ​​te leiden van het kijken naar de prostituees die voor de ramen stonden. Ik weet niet waar de zwanen heen zijn gegaan, maar het is leuk om te zien dat deze twee eenden door hetzelfde gebied dwalen.

Het gebied is nu verlaten vanwege de coronacrisis, maar deze twee eenden hebben de belangrijke taak om mensen korte tijd af ​​te leiden en ze even te laten lachen als ze voorbijkomen.

Oudezijds Achterburgwal, 20 maart 2019

“Il silenzio che ti fa mia”. Op ongeveer een halve kilometer afstand hoor je klassieke muziek weerklinken over de grachten van een van de oudste buurten van Amsterdam, de Wallen. Het is een werkelijk prachtig gebied en de oudste gebouwen zijn meer dan 700 jaar oud. Maar in de afgelopen vijftien jaar is het steeds drukker geworden.

De coronacrisis heeft alles echter veranderd. Cafés werden gedwongen te sluiten en prostituees mogen niet meer in de ramen staan. In plaats van duizenden toeristen zijn er nu maar een paar mensen op straat. Mijn vriendin Carmen, die in de buurt woont, vertelt me ​​dat het drugsdealers zijn die teleurgesteld zijn dat ze geen nepdrugs meer kunnen verkopen aan goedgelovige toeristen. Ze vallen niemand lastig, maar lopen gewoon rond terwijl op de achtergrond nog steeds het klassieke stuk Nessun Dorma is te horen. Het komt uit een speaker die in een raam net buiten de rosse buurt staat. De drugsdealers blijven rondlopen, maar met de muziek verandert het in een choreografie. Zelfs jongens die waspoeder of baksoda in plaats van cocaïne verkopen maken dit gebied nu mooi.

Amsterdam Centraal Station, vrijdag 28 maart, 23.00 uur

“Ik schat dat we 80 procent minder klanten krijgen dan voor de coronacrisis”, zegt Diyar. Hij werkt bij AH to go, een van de weinige winkels die nog open in een verlaten Amsterdam Centraal Station. Aangezien de meeste forenzen nu vanuit huis werken en toeristen niet meer reizen, is het Centraal Station overdag stil.

Op vrijdagavond is het normaal druk vanwege alle mensen die naar buiten willen de grote stad, maar nu niet. Af en toe stopt er een trein en stappen drie mensen van verschillende kanten van de trein uit, maar dat is het eigenlijk. Daarom klinken de instructies die via de luidspreker te horen zijn nu een beetje absurd: “Blijf op 1,5 meter afstand, ook bij uitstappen.”

Terug in de kleine supermarkt ontsmet Diyar de winkelmanden. “Drie weken geleden vond ik het beter. Toen kon ik mijn taalvaardigheid gebruiken. Ik spreek Arabisch, Spaans, Nederlands Engels en Engels, maar nu komt alleen de lokale bevolking nog. En sommige daklozen die je normaal niet opmerkt als het druk is.” “En af en toe een groep kinderen die het zat zijn om thuis te zitten en een Red Bull willen hebben,” voegt Diyars collega Thomas toe. Thomas werkt normaal gesproken bij de Italiaanse afhaalwinkel op het station, maar aangezien die nu tijdelijk gesloten is, besloot hij om bij de AH to Go te gaan werken. “Ik breng liever tijd door met interessante mensen dan thuis te zitten en niets te doen.” Op de achtergrond is via de intercom te horen dat de trein van 23.10 uur vertrekt vanaf perron 2. Diyar gaat door met het desinfecteren van de manden terwijl Thomas de vloer veegt. “Jammer dat het zo stil is”, zegt Diyar terwijl Thomas instemmend knikt. “Echt jammer.”

Jules Jessurun

door Jules Jessurun