In een zwart tenuetje
door Karl Mikkig
Die cijfers, dat zijn mensen
In Memoriam: Ronald M. Offerman
Elke avond die berichten over dat er weer minder sterfgevallen zijn. Het lijkt wel het scorebord van een macabere wedstrijd. En steeds minder IC-bedden bezet. Tja, een aantal mensen verlaat de IC en begint aan een langdurige revalidatie. Velen overleven het niet. Zo verging het Ronald Offerman.
Ik kende hem persoonlijk niet zo goed. Hij viel wel meteen op toen ik me op een maandagmorgen bij de schildersgroep van WG Kunst meldde. Het duurde even voordat ik snapte waar ik hem van kende. Ja natuurlijk, café Eijlders bij het Leidseplein. Daar was hij ober, een echte Amsterdamse ober.
Op maandagen zag ik hem de mooiste schilderijen maken, in een vloek en een zucht en tot mijn verbazing verkocht hij ze even zo snel via Facebook. Hij maakte ook gedichten en droeg die voor in café’s. Ik heb hem een keer zien optreden op een opening van een tentoonstelling bij WG Kunst. Zo’n geestige, hartverwarmende man, altijd op zoek naar publiek en tegelijkertijd verlegen. Hij laat een mooi oeuvre achter: schilderijen, tekeningen, gedichten, liedjes. Werk dat een plek in het museum verdient.
Als illustraties bij dit verhaal een portret van Ron getekend door Margot Morhaus, een van de leden van de WG Kunst schildersgroep, een schilderij van hem op de ezel in het lokaal van WG Kunst. En in zijn gedicht Een vuile kutzooi heeft Ronald het laatste woord.
https://www.youtube.com/watch?v=Lu-gtWCL1-M
door Gusta Reichwein
Volgende verhalen
Nagelstyling
Meer huisdieren, maar minder in de dierenopvang
Onze
partners
