Psychiatrie in de stad, een nieuwsbrief
door Lodewijk van Grastek, Margje Jalink, Wilco Tuinebreijer
De Coronakroniek
Mijn vrouw en ik zijn geboren Amsterdammers en wonen inmiddels al meer dan 40 jaar op de Wallen. Door het wegvallen van het massatoerisme zijn de Wallen inmiddels het rustigste deel van de stad. Dat heeft voordelen. Ik slaap als nooit te voren, want we worden niet meer wakker geblerd door stomdronken kroegbezoekers. Mijn verstopte neus is als sneeuw voor de zon verdwenen, en mijn ogen jeuken niet omdat de vervuiling door auto’s en vliegtuigen veel minder is. Je kunt dagelijks zien hoe mooi de binnenstad eigenlijk is, want je wordt niet van de sokken gelopen door nietsontziende kuddes toeristen en door de heldere lucht kun je veel verder en scherper zien. Je herkent je buren weer, en we nemen allemaal bezit van de straat, die te lang exclusief domein is geweest van de selfieverslaafde reisconsument. En we kunnen heel goed zien hoe die mooie Amsterdamse binnenstad ervoor staat. De doodse etalages van de talloze pannenkoekenhuizen, wokkerettes, hoerenkasten, goedkope pizzeria’s, wafeltenten, sportcafé’s zijn de stille getuigen van de sluipende kaalslag die het massatoerisme heeft veroorzaakt. Een Amsterdammer heeft hier helemaal niets meer te zoeken. Die kaalslag vond plaats met instemming van het stadsbestuur, die altijd wel praten over balans van wonen en vermaak, maar uiteindelijk de boel op zijn beloop hebben gelaten. Er resteert nu een skelet van de binnenstad, waar het leven is uitgezogen. Daarover schrijf ik dagelijks in de Corona Kroniek, in de hoop dat mensen met mij meekijken, wakker worden en zeggen: dat nooit meer!
door Olav Ulrich
Volgende verhalen
The forgotten are surfacing
Onze
partners
