Corona in de Stad

Mijn leven in Corona tijd Amsterdam, vrijdag 08 mei 2020
Auteur: Mw. M.F. Sint Jago

Het gemene coronavirus heeft mijn vrijheid afgenomen.
En mij volledig geïsoleerd van de vertrouwde buitenwereld.
Ik zoek nu de gezelligheid bij mijn huisdieren die mij een pootje reiken.
En met de spullen om me heen heb ik nu een sterkere band dan ooit

Ik zoek mijn troost in een kopje thee waar ik 100% van geniet.
Ik zoek mijn troost op een canvas doek waar ik al mijn woede op botvier.
Ik zoek troost in mijn kussen die mij omarmt als nooit tevoren,
mijn wangen kust en mij nog een lief versje voorleest. 

Ik vind troost in mijn dekbed die zich om mijn lichaam wikkelt,
en tegen mij zegt, “je bent niet alleen want ik ben er ook nog”.
Ik vind troost als ik uit het raam kijk en de zon op mijn gezicht schijnt,
en tegen mij lacht en mij streelt met warme zonnestralen.

Ik vind troost als ik de buurvrouw hoor lachen met haar kinderen.
Dan zegt een stem diep in mij “wat een mooi geluid is dat, van het samen zijn”.
Ik vind troost bij heimwee TV, die mij teruggooit in een andere tijd.
In de tijd dat ik mensen mocht aanraken en toen geluk nog heel gewoon was.

Ik vind troost in een foto van mijn moeder, die ik nooit heb gekend,
maar toch altijd bij mij draagt en haar nu vraagt om mij te omarmen.
Ik vind troost in de duif die iedere dag bij mij op het balkon komt uitrusten,
en misschien iets tegen mij wil zeggen in haar eigen taal. Hoe gaat het?

Ik vind troost in een enkele onbekende voorbijganger met een mondkapje op.
Graag wil ik hem begroeten en een gesprek aanknopen over wat dan ook.
Maar helaas kan dat niet, want ik zit binnen, eenzaam, verdrietig en alleen.
Het coronavirus heeft mijn leven in een zwaar isolement gestopt.
En mij in een diepe depressie gejaagd en de mensen om me heen verjaagd.

Het coronavirus heeft mijn leven in haar greep en helpt mijn bestaan om zeep.
Als chronisch zieke is het moeilijk om er iedere dag iets van te maken.
En mijn diepe depressie helpt corona daarbij en doet daar een schepje bovenop.

Mijn naam is Manola Sint Jago, ik ben 53 jaar en heb dit gedicht geschreven voor en over mezelf. Door het coronavirus zit ik nu in een diepe depressie thuis. Ik behoor tot de risicogroep dus naar buiten gaan is voor mij onmogelijk. In dit gedicht beschrijf ik hoe mijn leven er nu uitziet tijdens deze hele vreemde tijd. Ik vind rust en troost in het schrijven van gedichten en schilderen, maar omdat het allemaal best lang duurt en onzeker is valt het voor mij en velen met mij heel zwaar.

door Mw. Manola Sint Jago