Corona in de Stad

Door corona werd ik plotseling het verleden van mijn vader en mijn eigen verleden ingezogen. Het is namelijk precies 100 jaar geleden dat mijn vader op de Zeedijk werd geboren op nummer 131, nu nummer 143 omdat het pand opgesplitst werd na een herbouwing. Ik kan al niet aan het huis voorbij lopen zonder er even naar binnen te kijken, maar nu werd ik met een klap het verleden ingeworpen: ik zag namelijk dat de Brocanterie Latei, die het nu is, voorzichtig weer open was gegaan na een sluitingsperiode vanwege corona, en besefte dat mijn vader daar net na de Spaanse griep van 1918 werd geboren. Plotseling zag ik mezelf daar staan als 70-jarige zoon van die eerste baby van mijn opa en oma en kreeg het gevoel of ik in een soort parallelle werkelijkheid terecht was gekomen, of de Spaanse griep zich op onnaspeurlijke wijze vermengd had met het coronavirus. De uitgestorven Zeedijk versterkte dat unheimische gevoel. Ik heb sowieso de laatste tijd al het idee dat ik in een historische tijd leef en daar een soort afstand tot de dagelijkse realiteit aan ontleen, alsof je als historicus een voorbije periode onderzoekt omdat je er een zeer sterke affiniteit mee hebt. Bijna of je er zelf in leeft. En toevalligerwijze doe je dat ook.

Ja ik probeer het gevoel te omschrijven dat ik had en dat ik tijdens mijn wandeling door de buurt de hele dag niet meer kwijt raakte. Ik had natuurlijk mijn camera bij me en was door dat alles ook gespitst geraakt op mijn eigen echte ervaringen uit mijn verleden in de buurt en bleek sommigen naadloos met die van mij vader te kunnen mengen.

Ik heb o.a. foto’s gemaakt van een aantal panden waar ik wat mee had, waarvan sommige ook in de verhalen van mijn vader voorkwamen, zoals b.v. de Kromme Elleboogsteeg waar hij vroeger speelde en de pakhuizen daar: ik heb net een verbouwd pakhuis gefotografeerd voor d’OudeBinnenstad waar het MAI-hotel in gevestigd is en waarvan een verbindingsbrug boven de Elleboogsteeg liep!!! Wat de intensiteit van het zien van die locaties erg versterkte was het feit dat ik niet afgeleid werd door de mensen die er liepen, want die waren er niet. Je ziet de stad beter door corona, althans de stenen stad. Dat geld extra voor mij omdat ik nou eenmaal meer op mensen dan op gebouwen gefocust ben, en dat kon dus nu niet.

Zo kwam ik bijvoorbeeld langs het Oudekerksplein waar ik op nummer 28 een aantal keren maaltijden heb bezorgd vanuit Flesseman aan Mien Sligte, blonde Mien, de vrouw van Haring Arie. Beneden zaten drie dames voor de ramen en ik moest langs een van hen een smal trappetje op waar ik dan door Mien in haar peignoir begroet werd met “hallo schat” en de vraag of ik de bakjes ook open wilde maken. Toen ik later receptionist was in Flesseman kwam ze daar in de tijdelijke opvang om vervolgens in het Mozaïekhofje te gaan wonen omdat ze dement was geworden. Foto van dat pand gemaakt met het naastgelegen pand van WE LIVE HERE waar ik toevalligerwijze net geweest was voor een vergadering van d’OudeBinnstad, en natuurlijk foto’s gemaakt van het door corona totaal lege Oudekerksplein.

Op mijn wandeling werd ik dus diverse keren met dit soort vroegere ervaringen geconfronteerd omdat ik niet werd afgeleid, en heb ik overal foto’s gemaakt. Overigens heeft iemand in een verloren hoekje van de Monnikenstraat twee fotootjes, een van Haring Arie en een van blonde Mien, in een lijstje opgeplakt.

Voor eeuwig zal 2020, tot nu toe samen met 2001,een van de belangrijkste jaren van deze eeuw zijn. Net als 1914-1918, 1918 afzonderlijk, 1929, 1940-1945 en 1968 dat waren voor de vorige eeuw. En ook een van de indrukwekkendste voor ieder persoonlijk, hoewel de eigen ervaringen in de privé-sfeer misschien wel boven deze ervaringen uitstijgen, al zullen ze in veel gevallen ook parallel lopen, omdat bijv. een naaste door corona is overleden.

door René Louman