Lege stoel nr 1, 2 en 3
Elke dag maak ik een lange wandeling, niet per se door de stad, maar soms ook weer wel. Vandaag kwam ik niet verder dan bij mij om de hoek in de Pijp. Het viel mij voor het eerst op hoe leeg het is achter de ramen. Het is mij na meer dan 30 jaar in Nederland nog niet gelukt om te wennen aan deze dames, vaak minderjarigen. Ik weet nooit waar ik moet kijken als ik langs loop, ik ben te beschaamd om ze elke dag hartelijk te groeten, maar ik wil ze ook laten weten dat ik ze zie. Ze zijn niet van lucht. Ze zijn mensen. Niet dieren in kooien. Het blijft vaak ergens tussenin vriendelijk knikken (terwijl ik probeer niet naar hun borsten te kijken) en half negeren. Maar nu ze zijn weg. Werkloos. Of ergens anders, achter slot en grendel? Aan het werk?
Ik kijk naar de binnenhuisarchitectuur achter de ramen met de lege stoelen. Het ziet er overal hetzelfde eruit. De tijd is ergens eind jaren ’70 stil komen te staan. Het lijken wel tijdscapsules, aftands, oud. Het is een wereld apart van het hipstermekka wat mijn woonwijk is geworden. Hoe stom het dan ook klinkt hoop ik dat de dames achter de ramen een soort van carrièreswitch hebben kunnen maken tijdens de corona. Dat ze niet meer terugkomen. Dat ze het nu veel beter hebben. Maar zeker van dit ben ik niet.
door Mandra Wabäck
Volgende verhalen
Ik Kom De Dag Wel Door
Onze
partners
