In een zwart tenuetje
door Karl Mikkig
Opoe
Ouder worden komt met gebreken. Echt! Waar tien jaar geleden een (spier)pijntje na enkele dagen als sneeuw voor de zon verdween, is een onschuldige knieband-verrekking inmiddels tot een al maanden slepende blessure uitgegroeid.
Voor de eierstok-bezittende mensen op deze wereld komt er rond je midden-leeftijd nog een fijne “bonus” bij: een jaartje of 5 á 10 aan onbegrijpelijke biologische erupties zoals, tijdelijk, hoop ik, geheugenverlies, innerlijke onrust en een (nog) dunner wordende pruik. Ook krijg je er gratis en voor niks een oncontroleerbare supersonische locatieswitch bij, die je in seconden tijd van Noordpool naar Evenaar brengt. Zonder de fun, maar mét bijbehorende temperatuurwisselingen…
Deze coronatijd is als de maandelijkse menses. Dag -1, 1 en 2 zijn het ergst, vliegen al je emoties uit de bocht, is chocola het Californium 252 op aarde en heb je kramp als ware het de schokgolven van een aardbeving die hun weg naar de oppervlakte vinden. Op dag 3, soms 4 slaan de ik-wil-iedereen-om-me-heen-vermoorden-hormonen gelukkig weer hun pacifistische weg in, maar op dag 6 á 7 herken je jezelf pas echt weer een beetje.
Ik kan niet wachten tot de overgang voorbij is.
#liefcoronadagboek #thecoronamonologues #COVID19nl #ditmaakjenooitmeermee
Sinds 24 maart jl. schrijf ik elke dag in mijn virtuele coronadagboek en publiceer deze op mijn sociale media (LinkedIn, Instagram @metamorfosaNL, FaceBook en sinds enige tijd ook Twitter).
Als opeens “werkloos” (team)coach en startende ZZP-er had ik even geen klanten en teveel tijd. Als experiment wilde ik daarom vastleggen wat deze coronaperiode met mij doet. Om anderen straks beter te kunnen begrijpen.
Real life gebeurtenissen, mijmeringen en reacties op het nieuws wisselen elkaar af. Zoveel mogelijk met een humoristische bril op.
Verveling, wanhoop, vreugde, verwondering, Netflix-bingen; het is herkenbaar gebleken voor vele anderen.
door Annemarie Vrolijk
Volgende verhalen
Tim Verlaan over de stad in verval
Onze
partners
