Corona in the City

Corona.

Mijn leven was heel leuk voor corona zijn intrede deed. Ondanks mijn leeftijd (74) jaar, nog 2 dagen in de week aan het werk.

Eén dag betaald als keukenassistent in een sportcafé en één dag als vrijwilligster patiënten vervoer in het AVL. We gingen best vaak uit eten, hadden eters thuis, leuke uitjes met de kinderen, kortom een gezellig rijk leven. Net voor de corona-uitbraak, nog plaatsen besteld voor een paasontbijt in een restaurant met de familie, waar iedereen zich ontzettend op verheugde.

Toen brak corona uit.

In het begin nog een beetje lacherig doen, dat het allemaal wel mee zou vallen. Nou niet dus!

Mijn baas uit het sportcafé belde op, om te zeggen dat de zaak dicht was, dus dat ik voorlopig niet nodig was. Mijn vriend zit in de risico groep en in overleg met hem en de kinderen, heb ik tijdelijk het werken in het AVL los gelaten. De kans, dat ik misschien één van hen zou besmetten, was natuurlijk mogelijk. Door dit alles, kwam ik in een enorm dilemma terecht.

Was ik bang? Ja doodsbang, om in het ziekenhuis te belanden en dan misschien in het ergste geval op de IC terecht zou komen, wat ik absoluut niet wilde.

Was ik laf? Ja waarom niet gewoon doorwerken in het AVL?

Nota bene; ik, een dochter van ouders, die het verzetskruis opgespeld kregen. Die niet opgegeven hebben,  om er te zijn voor mensen, die dat nodig hadden.

Dat gevoel van schaamte, was heel sterk, vooral tegenover mijn moeder, die wel 3 kinderen had en gewoon doorging,

Elke dag, die ik wakker werd, denken: ha geen hoofdpijn, geen keelpijn geen rare kuchjes en gelukkig geen koorts!

En opeens, kwam er een verandering  in mijn gedrag. Liever nu ziek, dan over een maand, dan heb ik dat alvast gehad. En ja, dood gaan we toch eens een keer.

Over een week ga ik mijn werk bij het AVL weer hervatten

Vind het héél jammer, dat (wij) ik de laatste jaren van ons leven, zo moeten opletten en nadenken, wat wel en niet kan.

Geen honger, geen oorlog, een huis, gezonde kinderen, leuke man en een lijf, wat misschien best nog een tijdje door kan gaan met leven. Daar heeft Corona een stokje voor gestoken!

We zullen zien en wachten af.

Corona.

My life was very nice before corona arrived. Despite my advanced age of 74 years, I still worked 2 days a week.

One day as a paid kitchen assistant in a sports café and one day a week as a volunteer in patient transport with the Antoni van Leeuwenhoek (AVL) hospital. We used to eat out quite often, had people visiting us for meals, had nice trips with the children… in short, a sociable and rich life. Just before the corona outbreak I had booked a restaurant for Easter breakfast with the family, which we were all looking forward to.

Then came the corona outbreak.

In the beginning we’d joke about it, that it would all blow over quickly. How wrong we were!

My boss at the sports café called me to say that they had closed so I would not be need for the time being. My partner is in the risk group and after consulting him and the children, I temporarily stopped working at the AVL hospital. After all, it was quite conceivable that I would end up transmitting the virus to one of them. All of this landed me in a huge dilemma.

Was I scared? Yes, I was terrified to end up in hospital and, worst case scenario, in intensive care. I absolutely did not want that to happen.

Was I a coward? Yes, for why didn’t I just carry on working at the AVL hospital?

After all, I am a daughter of parents who were awarded the Dutch Cross of Resistance. Who did not give up, in order to be there for people who needed their support.

The feeling of shame was very strong, especially towards my mother who had three children and still carried on.

Every day when I woke up I would think: OK, no headache, no sore throat, no funny coughs and luckily no fever!

And suddenly, my behaviour changed. Better ill now than in a month’s time, at least I will have had it then. And yes, we are all going to die one day.

I am returning to my work at the AVL hospital in a week’s time.

I find it a real shame that we need to be so careful and to think about what is and isn’t possible during these last years of our life.

No hunger, no war, a house, healthy children, nice partner and a body that will hopefully still last for a long time. But then corona just threw a spanner in the works.

We shall wait and see.

by Toos de Reus