Corona in de Stad

Corona in de stad

Het corona-virus wat nu een belangrijk deel van ons leven stuurt en bepaalt zorgt er ook voor dat de gevoelens die ik nu ervaar heel complex zijn. Op allerlei vlakken verschuift de balans. Deze onzichtbare vijand heeft ervoor gezorgd dat ons dagelijks leven is veranderd… en ja, wij moeten mee!

Zakelijke uitdagingen

Na de persconferentie van zondag 15 maart stond ons leven op z’n kop. Samen met twee partners run ik een wijnimport (groothandel) en een wijnwinkel. Het is het familiebedrijf dat sinds 1848 bestaat en ooit begonnen is op de Munt (toen het Schapenplein).

Zoals we nu allemaal weten, zou de horeca gaan sluiten. Een klap in ons gezicht aangezien 80% van onze omzet normaliter afkomstig is van de verkoop aan horeca. Je wordt gedwongen te schakelen. Wat kunnen we wel? Wat moeten we nu doen? Onze wijn komt onder andere uit het zwaar getroffen Lombardije en Veneto. Hoe gaat het daar? Onze restaurants willen we steunen. Hoe kunnen we zorgen dat we met elkaar goed door deze tijd heen komen. Onze wijnwinkel in Amsterdam-Zuid moet blijven draaien. Het houdt ons positief. We zijn bezig. De lening van de overname van het bedrijf is vanaf april 2020 helemaal afgelost bij de bank; normaal zouden we dat even gevierd hebben. Nu niet. Er was niet veel reden tot vreugde. En we hadden ook een andere uitdaging, want vanaf 1 april 2020 (toepasselijke datum) zouden we trotse nieuwe eigenaars worden van een grote loods voor onze wijnimport. We hebben besloten de aankoop door te zetten; want stilstaan is achteruitgang, maar het geeft de nodige stress.

Naast de zakelijke zorgen van alle restaurants waar we aan leveren, geeft deze tijd ook een gevoel van saamhorigheid. De reacties en de steun van een ieder is zo waardevol. Zinnen die normaal niet worden uitgesproken, geven je nu een positief gevoel. De onzekerheid over de toekomst blijft zwaar, maar we blijven positief. De winkel is onze bron van energie; met onze trouwe klanten en onze dagelijkse bezigheden. Daar zijn we dankbaar voor.

Familie-omstandigheden

Naast de zakelijke uitdagingen die we met corona ervaren is er de laatste twee maanden ook veel gebeurd in onze familie. Al een jaar is bekend dat mijn vader een agressieve vorm van kanker heeft waar hij maximaal nog een aantal jaar mee kan leven. Een echte levensgenieter, een Bourgondiër. Als iemand uit die ‘beladen’, beperkte tijd het beste kan halen dan is hij dat. Begin maart zijn mijn ouders terug gekomen van een zonvakantie en mijn vader voelt zich futloos. Is het de chemo, zijn het de medicijnen, is het de kanker? Het is allemaal erg onzeker. Vast staat inmiddels wel dat door het coronavirus wij niet zonder meer bij mijn ouders op bezoek mogen komen. Mijn vader worstelt met zijn lichamelijke toestand en mijn moeder worstelt met hem; ze moet hem vrijwel alleen verzorgen en we zien dat het haar tekent.

Mijn altijd positief ingestelde voorbeeld is veranderd in een emotionele, verdrietige, zieke man die een beetje lijkt op mijn vader. We waren er inmiddels aan gewend dat we minder kunnen doen dan we willen. Geen controle; hij is ziek en we kunnen hem helaas niet beter maken. Maar wat we het afgelopen jaar wel konden doen is mijn ouders afleiden met verhalen over het (oorspronkelijk zijn eigen bedrijf), verhalen over ons dagelijkse leven en met de liefde van de kleinkinderen. Zoveel mogelijk leuke dingen doen.

Door het coronavirus is dat nu ook niet mogelijk. Mijn vader blijkt naast zijn kanker ook nog een andere – zeer zeldzame – ziekte te hebben en ligt in het ziekenhuis: 23,5 uur per dag alleen en slechts 30 minuten per dag ziet hij mijn moeder of in uitzonderlijke gevallen mij (als ik het een dag van mijn moeder kan overnemen). Het verdriet is te zien in zijn ogen. “Zo, is het niet leuk” zegt hij. “Zorg je goed voor je moeder?”

Het weekend dat hij half april weer voor onbepaalde tijd het ziekenhuis is zou gaan, ben ik ook (wederom) tante geworden. Mijn zusje is bevallen van een gezonde jongen. Blijdschap en verdriet liggen zo dicht bij elkaar: Het is heel dubbel allemaal. Wij konden de kleine man niet zien, papa (zijn opa) heeft hem tot op de dag van vandaag nog niet gezien, maar ook mijn zusje mag niet naar het ziekenhuis om onze vader te bezoeken.

Deze tijd vraagt om zoveel flexibiliteit. What doesn’t kill you, makes you stronger.

Gezin

Alsof het allemaal nog niet voldoende is zitten we – net als de andere Amsterdammers – vanaf 16 maart met het gezin thuis. Mijn man en ik werken zoveel mogelijk vanuit huis. Onze kinderen (jongen van 8 jaar en een meisje van 5 jaar) spelen, maken ruzie en leren in de woonkamer. Voor ons is deze situatie al lastig te begrijpen, laat staan voor onze kinderen. Zoveel vragen worden gesteld. Ze krijgen de opdracht dat ze thuis huiswerk moeten maken. Stapels boeken en schriften moesten op school worden opgehaald. Onze zoon van 8 is er wel aan gewend dat wij thuis werken, maar hij heeft al die jaren nog nooit tegelijkertijd zelf ook moeten werken. Hij mist sturing en hij mist vooral zijn vriendjes enorm. Anders dan anders is hij nukkig en kortaf. Onze dochter van 5 vindt het heerlijk dat we thuis zijn. Het mag van haar voor altijd duren; nooit meer na school! Een meisje van 5 zelf aan school te laten werken is natuurlijk een utopie…

Na de meivakantie mogen ze weer elke dag 3,5 uur naar school. Een mail vanuit school vol met aanwijzingen en regels zorgt voor nieuwe uitdagingen, zoals deze, onze zoon moet onze dochter naar haar klas brengen en weer ophalen want wij als ouders mogen niet mee. Ik ben benieuwd en pas me aan.

Gezondheid en respect

Natuurlijk gaat de gezondheid van ons volk voor; we weten allemaal waar we het voor doen, bijvoorbeeld; ook mijn ouders zitten in de zogenaamde risicogroep. En natuurlijk ben ik vol lof over het zorgpersoneel wat dagelijks de strijd met de gevolgen van het virus aangaat. Maar denk ook eens aan alle ondernemers die hun deuren (moesten) sluiten; denk eens aan alle mensen die gewend zijn om te knallen, om hard te werken, die nu allemaal thuis zitten. En ineens niet kunnen werken, maar moeten omgaan met deze situatie en misschien wel briljante dingen gaan bedenken. Ook voor al deze normaal zo hardwerkende ondernemers heb ik respect. We doen het samen. Niet slechts 1 groep; we doen het allemaal.

Ik maak er het beste van en ik kijk uit naar de nieuwe tijd: na corona.

Proost.

Ik heb een stuk tekst geschreven over de uitdagingen die ik nu als Amsterdammer meemaak.

door Suzanne van Broekhuizen